Σε δύσκολους καιρούς, το εικαστικό µέσο µπόρεσε να αντεπεξέλθει στο ρόλο του σαν µέρος του κοινωνικού φαντασιακού µε ποικίλους τρόπους. Το είδος της τέχνης που θέλει να εκφράσει την κοινωνία και το σήµερα, έχει να αντιµετωπίσει θέµατα δυσχερή και πολύ µεγάλες διαφορές στο βαθµό ευαισθητοποίησης του κοινού.
Οι εικαστικές τέχνες τότε µπορούν να κάνουν χρήση ενός έµµεσου τρόπου, του χιούµορ, δανειζόµενες στοιχεία από τον συγγενικό χώρο της πολιτικής γελοιογραφίας.
Η ελληνική πολιτική γελοιογραφία ήδη από τα µέσα του 19ου αιώνα, ταιριάζει νόηµα µε εικόνα, διαπαιδαγωγώντας εικαστικά την αστική και τη λαϊκή τάξη. Η µοναδική της γλώσσα επιχειρεί µε αιχµή το εφήµερο. Ό,τι χάνει σε µακροβιότητα, το αντισταθµίζει σε ένταση.
Το επίκαιρο έργο τέχνης που εκφράζεται µε το χιούµορ, ίσως να έχει ένα εφήµερο νοηµατικό περιεχόµενο, αλλά είναι εύληπτο και τελικά προσιτό.
(Το κείμενο είναι στον κατάλογο της έκθεσης «Η Αστική Τάξη οδεύει στον Παράδεισο» στoυς «Πλόες XVII» του Ιδρύματος Κυδωνιέως).