Όταν είσαι γλύπτης και μαθαίνεις ότι βανδαλίζουν αγάλματα.
Χωρίς πλάκα τώρα, η θέση μου σα δημιουργός είναι ότι η δημόσια τέχνη έχει καθήκον να επηρεάζεται απο τις κοινωνικές-πολιτικές διεργασίες της κάθε εποχής. Γιατί; Είναι στο job description της. Και αυτή η επηροή ναι, προσλαβάνει υλική υπόσταση. Τα μνημεία μας είναι τα παλίμψηστα που είναι οι δρόμοι μας. Οι παρεμβάσεις καλό είναι ωστόσο να μην είναι καταστροφικές για να μην αποκλειστούν απο το διάλογο οι επόμενες γενεές.
Πρέπει να διακρίνουμε τον βανδαλισμό σε κινηματικό και μη. Οι δημόσιοι βανδαλισμοί απο την κοινότητα είναι έγκυρη πράξη. Οι κρυφοί βανδαλισμοί είναι αυθαίρετοι, δεν είναι δημοκρατικοί, δεν είναι δεκτοί. Επίσης ό,τι γίνεται για την χαρά της καταστροφής. Έχω πολλά παραδείγματα και για τις τρείς περιπτώσεις.
Τα γλυπτά προσωπικοτήτων είναι τουναντίον ιδιαίτερη κατηγορία. Το άγαλμα του Τρούμαν είναι για το κοινό ο ίδιος ο Τρούμαν. Υπάρχουν καλλιτέχνες που το σέβονται αυτό. Εκεί πρέπει να είμαστε ανεκτικοί. Kαι στον καταστροφικό βανδαλισμό διότι έχει αναφορά στην εξωεικόνα κι όχι το έργο καθεαυτό. Με εξαίρεση πάντα τα έργα που έχουν αρχαιολογική αξία.
Κάθε δράση-παρέμβαση πάνω στο δημόσιο έργο τέχνης είναι για μένα τέχνη. Η διμοιρία που φυλάει μέρα νύχτα τον «Τρούμαν», τέχνη. Ο δουλέμπορας να κάνει μπλούμ στο λιμάνι του Bristol, τέχνη.
Θεωρώ την δημόσια τέχνη από τα γνησιότερα είδη πολιτικής τέχνης. Κι αυτό γιατί περιέχει την χειρονομία του καλλιτέχνη και όλο το χρονικό φάσμα της πολτιτικής ζωής απο την πρώτη μέρα δημοσιοποίησης μέχρι σήμερα. Πάω σε μια καινούργια πόλη και στη δημόσια τέχνη, επίσημη και ανεπίσημη, βλέπω το παρόν.
Αν δεν βλέπω το παρόν, κάτι δεν είναι ζωντανό. Ή η τέχνη ή η κοινότητα.