Θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη πολλαπλών τεχνών. Έχω σπουδάσει ζωγραφική στη Βενετία, Ιταλία και γλυπτική στην Αθήνα. Η δουλειά μου έχει μια βαθιά σύνδεση με τη ζωή μου στην Αθήνα. Για μένα, η τέχνη δεν είναι λιγότερο αλληλεπίδραση μεταξύ του εαυτού και του άλλου, από ατομική έκφραση.
Ζητούμενο της εξέλιξης της τέχνης μου είναι η ευγλωττία. Αυτή ξετυλίγει τον μίτο της φιλοσοφίας και του πολιτικού σχολίου.
Δουλεύω ταυτόχρονα σε ζωγραφική, γλυπτική και φωτογραφία. Μορφολογικά, τα έργα μου εμφανίζονται διαφορετικά, καθώς το μέσο και ίδιο το ύφος υπόκεινται στο περιεχόμενο του έργου. Μέσο και ύφος μεταφέρουν την έννοια· με τον ίδιο τρόπο που το πλοίο περιέχει το φορτίο. Υπάρχει μια ατέρμονη αλυσίδα αποφάσεων στη δημιουργία του κάθε έργου. Η τέχνη μου είναι κατ’ εικόνα μου: Εξελίσσει αργά μια προσωπική μυθολογία που αντανακλά το πάθος, τη σιωπή, και την απώλεια που βρίσκεται στην ανθρώπινη κατάσταση.
Ενεργώ με συναίσθημα-διαίσθηση εξ ίσου με εκλογίκευση κατά την δημιουργία των έργων. Τα λάθη αποτελούν ουσιαστικό κομμάτι αυτής της εξέλιξης. Πρόσφατα, το χιούμορ έγινε αναπόσπαστο στα αφηγήματά μου. Θα τονίσω την σημασία του καλλιτέχνη ως μέλος της κοινότητας· η σχέση μεταξύ των δύο είναι αμοιβαία. Οι ατομικές μου εκθέσεις δεν ακολουθούνται από κείμενο, καθώς το θεωρώ εμπόδιο στην οπτική εμπειρία του θεατή. Έχω δημιουργήσει και διευθύνω ένα εργαστήριο οπτικού γραμματισμού, το «Μαθαίνω να Βλέπω», το οποίο στοχεύει στην ενίσχυση των δεξιοτήτων του οπτικού γραμματισμού του κοινού.
Κάμερα: Αιμιλία Μιλού