Το κεφάλι, ο λαιμός, ο δεξιός ώμος, ο βραχίονας μέχρι λίγο κάτω από τον αγκώνα μιας έφηβης ξαπλωμένης στο κρεβάτι. Είναι κατασκευασμένο από Giluform επιζωγραφισμένο με έντονα, ζωηρά, pop χρώματα, μεγέθους περίπου διπλού από το φυσιολογικό (0,7 x 0,56 x 1,17μ.). Παρουσιάστηκε σε δωμάτιο ξενοδοχείου της έκθεσης "Unfair" 2007. Το έργο αυτό όπως και το έργο του Παναγιώτη Πασάντα τα ξεχώρισα γιατί ήταν φτιαγμένα ή στημένα για δεδομένο χώρο (site-specific): το κρεβάτι. Θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα η έκθεση και τα "rooms" παλαιότερα εαν οι γκαλερίστες ή οι επιμελητές ζητούσαν από τους καλλιτέχνες να κάνουν site-specific έργα. Φέτος ήταν "λευκά κουτιά" ως επί το πλείστον.
Ερωτεύτηκα το έργο του Καλλιμόπουλου με την πρώτη ματιά. Δεν γνώριζα τον τίτλο του έργου. Το βρήκα πολύ ερωτικό. Ο ερωτισμός απουσιάζει από την σύγχρονη ελληνική Τέχνη. Η κοπέλα μοιάζει να έχει τελειώσει... Δεν δείχνει έκσταση. Υπάρχει κούραση και θλίψη. Post - coitus melancholia;
Το φαντάστηκα να επιπλέει σε μια μπανιέρα ή μια πισίνα. Το κορίτσι είναι φευγάτο, αποχαυνωμένο... μπορεί να έχει κάνει "χρήση"...
Μ' αρέσει η ερωτική ερμηνεία γιατί το συνδέει με την ερωτική (μυθολογική συνήθως) ευρωπαϊκή Τέχνη. Ζήτησα την γνώμη μιας εικοσάχρονης ιατρικής γραμματέως, μιας νεαρής ιατρού και ενός ηλικιωμένου ιατρού-ποιητή. Η μικρή ενθουσιάστηκε και βρήκε θλίψη. Η ιατρός διέγνωσε λαγνεία αλλά το βρήκε απωθητικό. Ο ιατρός βρήκε "χρήση" αλλά και επιθετικότητα, μια αντίδραση στην αντιμετώπιση των νέων από τους ενήλικες -ακρωτηριασμός.
Ο Καλλιμόπουλος μου έγραψε για τις προθέσεις του. Έφτιαξε το έργο για να στηθεί χαμηλά στον τοίχο. Ο τίτλος: θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν έζησε την σεξουαλική επανάσταση που συνέβη στις δυτικές χώρες πριν δεκαετίες.
"... η ελληνική νεολαία θα κληθεί να δεχθεί την είσοδο νέων παραμέτρων - φαινομένων της εποχής. Το aids και τα απο-περιθωριοποιημένα ναρκωτικά ως επί το πλείστον, τα οποία θα δράσουν καταλυτικά.
Το έργο πραγματεύεται το θέμα της κοινωνικής πλευράς της σεξουαλικής έκφρασης των νέων και τις επιπτώσεις της στις σχέσεις κοριτσιών - αγοριών και στον αυτοκαθορισμό του ατόμου. Η σκηνή που περιγράφεται διαδραματίζεται σε ένα αχανές club ή κάποιο rave party τις πρώτες ώρες μιας νύχτας της προηγούμενης δεκαετίας. Η εκκωφαντική μουσική dance και τα φώτα του event επηρεάζουν την όψη του αντικειμένου. Η έκφραση του προσώπου φανερώνει την κατάσταση ανθρώπου που έχει πάρει ναρκωτικά και πώς θα είναι κατά το τέλος ενός rave party". Εγώ, δυστυχώς δεν έχω πάει σε club ή rave party τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Θα το ξαναδούμε σωστά στημένο στην προσεχή έκθεση του Καλλιμόπουλου: "Εγώ, κατ' Εμέ" (επιτέλους μια έκθεση με ελληνικό τίτλο). Είναι ένα έργο όμορφο, ζωντανό, αυθεντικά σύγχρονο, με σύγχρονους προβληματισμούς και σύγχρονα εκφραστικά μέσα.
Ο καλλιτέχνης έχει αφήσει πίσω του την αφαιρετική γλυπτική, τις πρόχειρες εννοιολογικές εγκαταστάσεις, τα μεταλλαγμένα ready-mades. Χαιρετίζουμε την εμφάνιση ενός νέου, συγκροτημένου γλύπτη.
Πηγή: Εφημερίδα 'Τα Νέα της Τέχνης', Νο 157, Μάιος 2007